.:: SATOR ::.

Kesseg

- Taka jedna cudowna wariatka... - Dyzio rozmarzył się - Nie znasz jej i nie poznasz. Nie mogę ryzykować... - spojrzał na Rafiego krzywo, ale szybko się rozchmurzył - Enna powiedziała mi, że usidliłeś ostatnio niezłą sztukę, sukkuba... nią byś się zajął. - sprzedał półdemonowi kuksańca w bok

Irja

- Nie bój się, dziewczyn nie odbijam z zasady. A co do sukkuba, to może później odnowię znajomość. Chwilowo jestem trochę zajęty. Wiesz trzeba pomóc przyjaciołom, skoro się obiecało. - Powiedziałem to nonszalancko. Szkoda tylko, że czułem, że jestem lekko czerwony. Kiedy mi to rumienienie przy byle okazji, przejdzie? - Poza tym muszę jeszcze znaleźć Merkarta i dostarczyć go bezpiecznie do klasztoru. a potem się zobaczy.

Kesseg

- Melkarta? Znałem kiedyś jednego, lubił jeździć na morskich potworach... wygrałem z nim w szachy. - Dyzio zamyślił się - Czemu w ogóle o mnie plotkujecie? - zapytał po chwili, skupiwszy ponownie uwagę.

Lilith

No proszę, okazuje się, że mamrotanie i pobożne życzenia miewają czasem jakiś sens. Pytanie tylko, czy Dyzio okaże się bardziej pomocny, niż ten "automat"... Z jego zmiennym charakterem nigdy nic nie wiadomo.
- Nasze poszukiwania Znającej Dni utknęły w miejscu, ponieważ nie możemy znaleźć Blaha, orka, który miał nam pomóc w poszukiwaniach i przekraczaniu zabezpieczeń. Wiem, że pewnie nie ma co prosić o przeniesienie nas albo jego, ale czy mógłbyś zanieść mu wiadomość o nas, prośbę o pomoc i informację, gdzie się znajdujemy?

Kesseg

- Nic prostszego! - oświadczył Dyzio - Ale to naginanie zasad, bo nie jestem od pomagania graczom... Co dostanę w zamian? - zapytał z szerokim uśmiechem.

Lilith

...I znowu targi. Ale tym razem ja byłam bardziej zdeterminowana, a Dyzio sympatyczniejszy. Byłam skłonna oddać, co należy, nawet jeśli nie będzie to łatwe.
- Jaka jest cena?

Kesseg

- Zaraz cena... miałem nadzieję na prezent-niespodziankę! - odparł wesoło.

Lilith

Ekhm... A potem będzie na nas, jeśli się nie spodoba?
- Możemy też wymyślić coś sami, ale nie narzekaj, jeżeli będzie nieadekwatne do twoich wyobrażeń...

Kesseg

- Takie jest ryzyko związane z niespodziankami! A bez ryzyka nie ma zabawy! - oświadczył - Wierzę w waszą inwencję. - uśmiechnął się promiennie.

Lilith

Zastanowiłam się chwilę, po czym sięgnęłam do worka i wyjęłam cenny pierścień, jeden z moich ulubionych, taki, którego zazwyczaj nie pokazywałam ludziom, z którymi handlowałam. Posiadał moc odganiania koszmarów sennych i od zniknięcia Syriusza często go używałam.
- Wiem, że z twoją mocą pewnie nie wiele może się równać, ale ten pierścień jest dla mnie bardzo ważny. Czy zgodzisz się go przyjąć w zamian za pomoc?

Kesseg

- Pierścień? Bez oświadczyn? To nie wypada... - zażartował Dyzio.
- Nie mogę przyjąć tak cennego daru za tak drobną przysługę... - puścił oko do Lianny.

Nycia

Nie mogę pozwolić na to żeby pani Lianna znowu oddawała swoje cenne rzeczy. A dodatkowo sam Dyzio stwierdził, że to drobna przysługa. Ja nic nie miałam jednak może właśnie dla niego nie liczą się takie rzeczy tylko pomysł albo intencje. Rozglądnęłam się dookoła w poszukiwaniu inspiracji i zauważyłam rosnące nieopodal stokrotki. Zebrałam je w całkiem spory bukiecik i przewiązałam liściem trawy jak wstążką.
-A może zamiast pierścienia przyjmiesz bukiecik?-zapytałam i z uśmiechem mu je podałam. Nie zaszkodzi spróbować najwyżej bukiecik zostanie dla mnie

Kesseg

- Jakie piękne kwiatki! - Dyzio aż podskoczył z radości - To dla mnie? Naprawdę... nie trzeba było. - machnął lekceważąco ręką, ale widząc, że Lena cofa dłoń z bukietem zmienił zdanie - No dobrze, trzeba było. - odebrał kwiatki - Dziękuję ci, Stokrotko! - ucałował Lenę w policzek i zniknął.

Nycia

Stałam osłupiała przez dobrą chwilę. Znowu to samo! Znowu! Czy oni myślą, że ja chcę być całowana przez każdego?! Ale chwila... Przecież to Dyzio, ten mały, pluszowy miś! Dostać buziaka w policzek od misia to nic złego. W takim razie chyba nie ma problemu. Próbując sobie to wmówić odwróciłam się do pani Lianny
-To chyba oznacza, że nam pomoże, prawda?

Irja

A myślałem, że będziemy mieli większe problemy z przekonaniem Dyzia. Chociaż z drugiej strony to zwierzak swojej pani, lubi być zaskakiwany. A posunięcie Leny idealnie się w to wpasowywało.
-Genialne posunięcie, Leno. - Postanowiłem zaryzykować i się odezwać do dziewczyny. Kątem oka zobaczyłem Cosimo. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że chyba dyziowy przydomek przylgnie do Leny. Byle tylko nie wywołało to eskalacji działań wojennych.

Nycia

Odwróciłam głowę w kierunku Raenefa a z mojej twarzy zniknął uśmiech.
-Dziękuję- powiedziałam możliwie najbardziej bezemocyjnie i wróciłam do rozmowy z panią Lianną-Stokrotka, to ładne przezwisko, prawda? Lubie stokrotki...

Lilith

- Obyście mieli rację - uśmiechnęłam się. - Leno, jesteś wielka! W takim razie może ruszajmy w stronę gór? Co prawda nie wiemy, gdzie jeszcze będziemy musieli szukać Blaha, ale to zawsze jakiś kierunek... A znając Dyzia, znajdzie nas bez problemu.

Andate

Stokrotka? Chyba raczej muchołówka. Kłap i po tobie. To niedorzeczne, żeby dziewczyna miała siłę jak stary ork. W cyrku mogłaby zrobić większą sensację niż kobieta z brodą.
Ale ja nie narzekałem. Wręcz przeciwnie. Ktoś tak silny i tak impulsywny jak Lena bardzo się w tej drużynie przyda. Wystarczy trochę ją podpuścić i napuścić na tego, kogo akurat trzeba znokautować. Jeśli będzie potrzeba, mogę ją pocałować jeszcze raz, nawet jeśli znowu dostanę w zęby. Nie mam do niej nic osobistego- ot, narwana dziewczyna, ale dobrze wiedzieć, że mamy w zapasie kogoś na ewentualne mięso armatnie. Choć równie dobrze, może nim zostać każde z nas.
"Cosimo, jesteś cyniczny"odezwała się Eirene.
"Mówisz, jakbyś mnie nie znała"- odpowiedziałem w myślach, trochę zdziwiony, że mówi do mnie akurat teraz, zupełnie nieproszona.
-No to ruszajmy, Stokrotko.- powiedziałem beznamiętnie, wymijając Lenę.

Nycia

Postanowiłam nie reagować na zaczepki Cosima. W ogóle nie będę na niego reagować. Będę dojrzała, tak jak mnie uczyła niania. Niech sobie mówi co chce. Spojrzałam tylko na niego z politowaniem i bez słowa ruszyłam za panią Lianną.

Irja

Nie wiem, czy Cosimo zrobił to specjalnie czy nie, ale, na szczęście, Lena nie dala się sprowokować. Chociaż, z drugiej strony, jakby się zaczęli tłuc to może Lianna by uwierzyła w siłę Leny... Albo byśmy w ogóle się stąd nie ruszyli. To będzie ciężka podróż, coś tak czuję... Westchnąłem i powlokłem się na końcu naszej grupki.