.:: SATOR ::.

Lukseja

Oto zakładam temat do męczenia i od razu odpowiem O-Ren: bo Miłość Lucyfera była już pierwszą schrzanioną książką Sagi, o ile nie były schrzanione wszystkie.
Ale:legenda o tatusiu ciekawa, tatuś beznadziejny, Saga (ta, co Lucyfer ją tenteges) moja ulubiona bohaterka, i rozpoczęcie ciągniętej przez następne bodajże osiemnaście książek intrygi. Dopiero w ostatniej wychodzi na jaw prawdziwy charakter Lucyfera. Jestem za teorią, że tak przesranego Lucyfera to żaden film, ni książka, ni gra nie oglądała.
Ile trzeba mieć talentu, by zrobić Lucyfera dobrego, po czym mieć takie pojęcie dobra, by w końcu wyszło na jaw, że jest zły?
Do tego bez charakteru, jak solidna większość postaci Sandemo.
Podniecałam się tylko momentem, jak Michaś zszedł na Ziemię i panowie mieli się naparzać!!! Ale było nudne...
Poza tym, rzecz nie mniej ważna: Lucyfer musi, MUSI być blondynem. U Sandemo jest czarnowłosy.

Sol

I mnie ubiegłaś z założeniem tematu! xD
A ja tam zostaję, przy swoim i twórczość Sandemo mi się podoba. "Miłość Lucyfera" także była dość ciekawa. Ale o tym moze dalej... Oj tak, chyba Was monolog czeka..
Z racji tego, ze książek mamy 47, nie będę pisać co mi się podoba w każdej z osobna. Pozwólcie, ze je sobie 'pogrupuję'.. a wiec tak:

Grupa I - jak dla mnie najciekawsze tomy:

"Zauroczenie", "Polowanie na czarownice", "Otchłań", "Zimowa zawierucha", "Zemsta", "Gorączka", "Kwiat wisielców", "Skrzydła kruka", "Bestia i wilki", "Książę Czarnych Sal".

Grupa II - tomy 'średnie':

"Tęsknota", "Grzech śmiertelny", "Dziedzictwo zła", "Zamek duchów", "Córka hycla", "Ogród śmierci", "Zęby smoka", "Demon i panna", "Wiosenna ofiara", "Anioł o czarnych skrzydłach", "Miłość Lucyfera", "Demon Nocy", "Magiczny księżyc", "Góra demnów", "Cisza przed burzą", "Nieme głosy", "Diabelski jar", "Droga w ciemnościach", "Fatalny dzień".

Grupa III - tomy czytane przeze mnie 'na siłę':

"Samotny", "Ślady szatana", "Ostatni rycerz", "Wiatr od wschodu", "Dom upiorów", "Martwe wrzosy", "Dom w Eldafjord", "Skandal", "Lód i ogień", "Przewoźnik", "Głód", "Kobieta na brzegu", "Miasto strachu", "Urwany ślad", "Odrobina czułości", "Czy jesteśmy tutaj sami?".

A teraz kilka moich uwag do poszczególnych tomów:

"Przewoźnik" oraz "Dom w Eldafjord" - obydwie te książki doceniłam dopiero po przeczytaniu ich drugi raz. Z początku modliłam się, by jak najszybciej je skończyć.

"Czy jesteśmy tutaj sami?" - co do tego tomu.. brak mi słów. Pani Sandemo chyba naprawdę się pomysły kończyć zaczęły. Zakończeniem tomu jak dla mnie zniszczyła to co udało jej się 'zbudować'.

"Zauroczenie" i "Polowanie na czarownice" - Kiedy zaczęłam czytać pierwszy tom, nie pomyślałabym, ze tak mnie to wciągnie. Według mnie, książki mają świetny klimat.

"Skrzydła kruka" - Ciekawie opowiedziana hmm baśń? A co tam.. podobała mi się.

"Samotny" - Aj.. 9 tom i już zaczynało się robić nudno pani Sandemo, oj nieładnie xD

Lukseja

Jedyna książka Sandemo, która walnęłą mnie na kolana, to był Demon Nocy. Ja jednak mam jakieś coś do tych okropnych demonów i czytanie tego okrutnie działało na moją wyobraźnię. Zresztą pomysł z ogonem w łóżku... ło bosz.
Ale świetnie rozumiem twój podział, Sol. Choć powiem szczerze, że niektóre momenty Samotnego były całkiem całkiem.
A co do zakończenia ostatniej książki... Sol, wczuj się. Ona chciała nam powiedzieć, że wymyśliła sobie, że tego nie wymyśliła. Ubrała to w kilkadziesiąt stron i liczyła, że uwierzymy. Ale chyba nawet wielbicielki romansu nie mają aż tak źle w głowie.

Kaczuszk@

"Sagę o Ludziach Lodu" zaczęłam czytać w dość przykrych okoliczniościach... Był 13 grudnia 2003 roku, tego dnia zmarła mi babcia, wieczorem w łóżku płakałam i poskarżyłam się równie zapłakanej mamie: "Nawet nie ma co poczytać..." Wtedy ona wręczyła mi "Zauroczenie". Pamiętam mój oburzony komentarz po przeczytaniu pierwszych stron: "Ale książkę mi dałaś, mamo! Wszyscy na samym początku umierają!" Razz

Jednak bardzo się wciągnęłam i... zachwyciłam. Książka pomogła mi przetrwać trudne chwile. Nawet nie wiem, ile czasu zajęło mi przeczytanie wszystkich tomów, chyba ze 3 lata... Wiadomo, często przerywałam, gdy miałam coś lepszego do czytania... Pamiętam, że stanęłam w połowie tego tomu o Haike'm i Vindze chyba na pół roku, bo się znudziłam. Razz

To zdecydowanie nie są ambitne książki, to są zwykłe czytadła - ale naprawdę dobre czytadła, moim zdaniem! To pomieszanie romansu, fantastyki, horroru, kryminału i powieści obyczajowej to naprawdę fajny zabieg... A jakże podziwiam autorkę za pomysły! Za wiedzę historyczną! Za niektóre opisy! Za postaci, które naprawdę ujmują za serce! Wiadomo, w późniejszych tomach charaktery i pomysły zaczęły się powtarzać, stylu Sandemo też nie ma wyśmienitego, ale to w końcu tylko czytadło, a nie jakieś dzieło zaslugujące na Nobla...

Sol

floxanna

Kolejne tomy "Sagi..." są powtarzalne (schematy, schematy...), ale mimo wszystko - wciąga Smile

Przeczytałam ją w całości dwa razy na przestrzeni ok. 15 lat.

Kaczuszk@

Sol

Lukseja

Kaczuszko, Pratchett na swojej stronie poinformował, że jeszcze dwie książki i Alzheimer górą. Ale uważam, że nawet gdyby żył dwieście lat, dalej miałby pomysły. Bo to geniusz i tyle.
A jeżeli chodzi o realia epok... moim zdaniem tragedia. Sandemo najpierw powinna przysiąść do książek, a potem pisać. Dla mnie za dużo schrzaniła, a jej "realia epok" nie przekraczały przeciętnej wiedzy.
I faktycznie (witaj na forum, floxanna:)) ) schematy są tragiczne, powtarzają się, jak przystało na złego pisarza.
Mam nadzieję, że nie zabijecie mnie za te niepochlebne opinie:))

Sayori_Chan

Kiedyś zdarzyło mi się przeczytać 12 części tej sagi. Pierwsze tomy podobały mi się ale potem już jakoś odpadłam, myślę, że zaczęły mnie trochę nużyć -_-''
Ale miło wspominam te książki.

Fiodor · Wysłany: Nie 20:52, 06 Mar 2011 Temat postu:

A ja lubię Sagę <z dumą patrzy na wszystkie 47 tomów równo ułożonych na półce>. Nie jest to może literatura najwyższego lotu, ale do czytania na matematyce są idelane.

Irja

Ja też lubię te książki. Fakt czytałam je jakoś w podstawówce więc byłam zauroczona. Teraz nie chcę ryzykować ponownego czytania bo mogę zniszczyć przyjemne wspomnienia z tą lekturą związane. Przeczytałam również pozostałe sagi i powiem, że najlepsza jest o Czarnoksiężniku. Taka moja prywatna opinia.

Kaczuszk@

Ja je czytałam w gimnazjum i... myślę, że też nie będę ich czytać jeszcze raz. Po pierwsze - jest tyle różnych książek, które chciałabym przeczytać, że chyba mi życia nie starczy, po drugie... teraz pewnie "Saga" już by mi się nie podobała (za dużo ambitnej literatury się naczytałam Wink

) i - podobnie jak Irja - nie chcę sobie psuć dobrych wspomnień. Very Happy

Gabriela

Tomy sagi ciągle się powtarzały. Z całej sagi mi się tylko podobała "Córka hycla". Zgadzam się z Lux, Lamka musi był blondynem.