.:: SATOR ::.

Asmodeus

Tolkiena cenie ale "władce..." czytałam na siłe i na dodatek nie skończyłam wybaczcie ale nieprzepadam za Tolkienem

Amon

Ja czytałam Hobbita, Władcę i Silmarillcia i przyznam się bez bicia, że uważam się za fankę Tolkiena. Silmarillcia kocham najbardziej, choć początki tej miłości nie były łatwe. Za pierwszym czytaniem ledwo dokończyłam tą książkę i stwierdziłam, że jest niestrawne. Trzy lata później (jakieś pół roku temu) przy czytaniu po raz wtóry stwierdziłam, że to najlepsza książka Tolkiena. Po przeczytaniu Silmarilliona inaczej czyta się Hobbita i Władcę Smile

Za co Tolkiena cenię? Za to, że stworzył swój piękny, obszerny świat i go opisał. Stworzył go takim, jaki uważał za stosowne i wydaje mi się, że pisząc książki średnio przejmował się zdaniem czytelników. I bardzo dobrze, bo to jego prywatny świat, którym odważył się podzielić z innymi i nie pisał "pod publikę".
No i podziwiam złożoność tego co stworzył. Języki, geografia, historia (ponoć Silmarillion obejmuje jakieś 11 tysięcy lat)...
A że jak czasem walnął jakiś opis godny naszych polskich pozytywistów... takie klimaty lubił, a mnie się czytało całkiem dobrze, więc jestem gotowa mu to wybaczyć Very Happy

Słowem uwielbiam go za to, że stworzył Ardę i wszystkie jej ludy i wydarzenia. Bo to w moim poczuciu jest bardzo, bardzo pozytywne Smile

[A do tego za prezentację na temat "Kreacja świata przedstawionego u Tolkiena" uzyskałam 100% na tegorocznej maturze ustnej z polskiego Wink

]

Kaczuszk@

Amon

Kaczuszk@

Brethil

Cenię Tolkiena za rozmach i dokladnośc z jaką stworzyl swój świat. Lubię czytać jego książki, ale nie jest moim ulubionym pisarzem. Choć miana mistrza nie zamierzam mu zabierać.

Kesseg

Nie napiszę niczego nowego ; p Cenię Tolkiena za stworzenie pewnego fundamentu fantastyki oraz niezwykle rozległego świata. Natomiast nie przepadam za jego stylem - schematycznością, baśniowością, upraszczaniem charakterów itd. A jego książki, które przeczytałem, uszeregowałbym tak: "Hobbit" jako najlepszy (najfajniej się czytało), potem Władca Pierścieni a na końcu Silmarilion.

Don't care

Hmm... ja zapewne też nie zdołam wypisać tu nic odkrywczego Wink

Tolkien - nazwisko mówi samo za siebie.
Hobbita i Władcę przeczytałam po raz pierwszy parę ładnych lat temu, ale do tej pory pamiętam z jakim zapałem zabierałam się za każdą kolejną cześć.

Silmarillion dorwałam dopiero w 1 klasie gimnazjum i dobrze się złożyło. Były tam rozdziały, przez które za młodu mogłabym nie przebrnąć i w efekcie nie docenić prawdziwego piękna historii zawartych w książce.

Właściwie co jest takiego wspaniałego w Tolkienie?
Stworzył on własny świat, własne języki, własne rasy i tchnął w nich życie.
Władca rzeczywiście nie zaskakuje ani zwrotami akcji ani wyjątkowo oryginalną fabułą, a zakończenie jest dziecinnie łatwe do przewidzenia.
Ale klimat powieści, jej bohaterowie, ich słabości, ich życie, ich świat... brak słów ! To jest to ! ^^ Wszystko jest idealne, wątki idealnie się ze sobą łączą, aż chce się wierzyć, że kiedyś, gdzieś na prawdę żył Frodo Baggins, hobbit z Shire wyrwany ze spokojnego życia i rzucony prosto w otchłań wielkiej przygody ^^

Trylogia doczekała się ekranizacji i z pełnym zadowoleniem stwierdzam, że była to świetna interpretacja powieści ^^
Żałuję tylko, że Aragorn był tam Obieżyświatem, a nie Łazikiem (jak w przekładzie Łozińskiego). To w końcu było pogardliwe przezwisko, nadane przez prostych ludzi i moim skromnym zdaniem Łazik o wiele lepiej tu pasuję ^^

Lukseja

No to ja muszę się przyznać: mam osiemnaście lat, do tej pory zarówno Silmarillion jak i Trylogia są dla mnie nie do przebrnięcia. Jak każdy znam historię, ale nie czytałam tego - nie dałam rady, ten styl wymaga ode mnie zbyt wiele energii, którą wolę poświęcić na coś innego.
Za to Hobbita kocham i uwielbiam. Wracam do tej książki zawsze w jakiś czasach oczekiwania, między jedną burzą życiową, a drugą, zwłaszcza do opisu drogi przez czarny las.
Więc, Don't care, don't care, że byłaś za młoda przed pierwszą gimnazjum, ja jestem do dzisiaj:))

Issay

Silmarillion jest zbyt zagmatwany. Może mój mały rozumek po prostu nie jest w stanie podołać tej książce, ale nie mogę przez nią przebrnąć.

Całą trylogię Władcy czytałam wieki temu, dziecięciem jeszcze będąc, zachwycona przekładem Skibniewskiej (to jednak prawda, tłumaczenie utrudnia lub ułatwia lekturę). Bitwy o Helmowy Jar i Minas Tirith - klasyka batalistyki. Absolutny majstersztyk (z pominięciem ksiąg opowiadających o drodze Froda, Sama i Golluma. Tych nie lubię, nawet w filmie).

Hobbit? Czytało się przyjemnie, ale bez rewelacji. Co prawda powracam do tej książki, ale za każdym razem kiedy dochodzę do części o lesie, muszę przewracać pospiesznie kartki. Pająki. Brrr!

Lukseja

Właśnie pająki! Ta groza, czerń i ciemność! Klimat umysłu drużyny, jaki mają wędrując przez las, wątpiąc we wszystko i bojąc się coraz bardziej - to jest często klimat moich koszmarów. Może stąd ten nietrafiony, niepozytywny sentyment.

Don't care

Marcina

W gimnazjum uważałam Silmarilion za usypiacz porównywalny tylko z podręcznikiem do fizyki Wink

Ponownie sięgnęłam w pierwszej klasie liceum i uważam, że jest to najbardziej poetyczna książka Tolkiena. Nie wiem czy najlepsza, ale ma w sobie coś, co mnie urzeka Smile

Natomiast co do przezwiska, to chociaż Obieżyświat jest średnio obraźliwy, to Łazik jest nie do zaakceptowania. Jak słyszę tą nazwę, to widzę łazik kosmiczny na Marsie. Dobrze, że mam tłumaczenie Skibniewskiej, inaczej niechybnie spazmy śmiechu powstrzymałaby mnie przed ukończeniem lektury Wink