.:: SATOR ::.

Velveten

Ja nie wiem, czy ja powinnam, ale co mi tam...Jedno zielone światło już dostałam Very Happy

WARNING: masa tzw. FLUFFU kto jest uczulony, niech nie czyta

„Pojednanie”

Michael leżał, a właściwie półsiedział w łóżku, okryty szczelnie kołdrą. Archanioł Zastępów był szary na twarzy, niebieskie oczy wpatrywały się tępo w dłonie, złożone na kolanach. Obok niego przysiadł Rafał i coś mu po cichu tłumaczył. Po przeciwnej stronie, tuż przy oknie, stał Gabriel, okręcając wokół palca pierścień regenta. Panowała nieprzyjemna cisza, którą należało przerwać. Zrobił to Michał.
- Więc… - zaczął, podniósłszy głowę, lecz zaraz ją opuścił, dostrzegając wzrok Gabriela. – Dżibril, ja…
- To, co zrobiłeś, było niedopuszczalne – odezwał się regent Królestwa dziwnie zduszonym głosem. Rafael przysunął się do Michaela, łagodnie obejmując go ramieniem. – Niedopuszczalne i niemoralne. Po prostu straszne.
- Dżibril, ja nie wiedziałem…
- Jedyne, co cię usprawiedliwia to fakt, że nie działałeś przytomnie – powiedział znowu Gabriel tym samym tonem, bawiąc się pierścieniem. Pan Uzdrowień posłał mu gniewne spojrzenie przez pokój. Gabriel westchnął, opuszczając ręce.
- I to mi wystarcza – powiedział już całkiem cicho, podchodząc do przyjaciół. Michał wolno podniósł głowę, jakby nie wierzył własnym oczom.
- Gabriel…
- Nie przestałeś być naszym kumplem. Nadal obowiązuje cię tajemnica, której, szczęściem, nikomu nie wygadałeś – regent uśmiechnął się słabo. – I jestem pewien, że do Razjela też to w końcu dojdzie. Obaj musicie sobie wyjaśnić parę spraw.
Rafael poruszył się nieznacznie, robiąc miejsce na łóżku Gabrielowi, który skorzystał z niemej propozycji.
- Dżibril… - Michał wyrwał się do przodu, ale zaraz opadł z powrotem na poduszki.- Gabrysiu ja cię tak strasznie przepraszam…Co ja najlepszego narobiłem…
- Nie wiedziałeś, co robisz – wtrącił szeptem Rafał, z czułością przebierając palcami po jego rudych lokach. Michael pokręcił głową, zamachał rękami.
- Błagam, wybaczcie mi. Ja nie…nie mogę uwierzyć. Nie mogę uwierzyć, że mogłem wam coś takiego zrobić, wam wszystkim. Powinienem ze sobą skończyć…
- Ja z tobą skończę, jeśli będziesz tak gadać! – zirytował się nagle Gabriel, ściągając nisko brwi. Michał zastygł na chwilę w pełnej ekspresji pozie, po czym wyciągnął ramiona do przyjaciół. Szybciej, niż ktokolwiek by się spodziewał, objął Gabriela i Rafała, po czym przyciągnął ich do siebie z taką siłą, że uderzyli się głowami.
- Au! Stary, co ty wyprawiasz?
- Przepraszam – wykrztusił tylko Michał, a Gabriel przestał się szamotać. – Przepraszam…
- Rety, co za słodka scena. Może przyjdę później? – dobiegł ich głos od strony drzwi. Razjel wyszczerzył zęby w uśmiechu, gdy Archaniołowie spojrzeli na niego ze strachem. – No, nie bójcie się tak, nikomu nie powiem…
- Razjel… - Michał nie miał wolnej ręki, by przywołać do siebie czwartego przyjaciela. – Ja naprawdę…
- Mnie nie musisz przekonywać, Misiu – zapewnił Pan Tajemnic, opierając się o framugę. – Wiem, że tego nie chciałeś. Wszyscy wiedzą.
- No, to chodź – Gabriel jedną ręką objął Michała, drugą podał Razjelowi. – Przyłącz się do kumpli.
- Wielkie dzięki, postoję.
- Nie bądź dzikus, wiemy, że nas kochasz…
- Chyba ci się śniło – odparł wyniośle Razjel, podchodząc jednak bliżej. Usiadł naprzeciwko Michała, oplatając ramionami karki Gabrysia i Rafała. – Ale z nas cioty, co?
- Przesadzasz.
Trwali tak moment w milczeniu, wsłuchując się we własne oddechy. Gabriel pierwszy pochylił głowę, za nim pozostali Archaniołowie. Gdyby ktokolwiek wszedł wówczas do tego pokoju, byłby co najmniej zdziwiony, widząc czwórkę przyjaciół w tak bliskim uścisku. Oni jednak nie czuli skrępowania.
- Rafał, ty płaczesz?
- Nie…coś mi wpadło do oka…
- Wzruszył się, czego chcesz – mruknął Razjel, opierając głowę na ramieniu Pana Objawień. – Takiej sceny dawno nie odstawialiśmy.
- Trzeba czymś podnieść morale, chłopaki – powiedział prawie radośnie Michał, ukradkiem ocierając nos. – Razem jesteśmy silni…
- I możemy sprostać wszystkiemu – dodał cicho Rafał. – Razem…
- Bo zaraz się rozpłaczę.
- Razjel, psujesz nastrój – zgromił go Gabriel. – Zaraz cię stąd wyrzucę.
- Już nic nie mówię.
Trwali tak dobrych kilka minut, czerpiąc od siebie nawzajem siły i nadzieję, że jednak wszystko może jeszcze być dobrze.
- Ja mam tylko jedną prośbę – rzucił w przestrzeń Razjel. – Zachowajmy to w tajemnicy, dobra?

Nevermore

Oj najwyraźniej Razjelowi zabrakło kilku głębszych Very Happy

W każdym razie jakoś to przytulenie wszystkich bardzo mi do Michała pasuje. Trochę gorzej z "ciotami"...

Ag

No dobra tym razem chyba sobie za bardzo nie zaspojlerowałam XDXD Cholera powinnam nie wchodzić do tego działu zanim nie przeczytam drugiego Zwieracza. No ale nie mogę się powstrzymać ^^

Śliczne. Słodkie. Misiowate.

Najbardziej podobał mi się Razjel, taki najbardziej kanoniczny był XD Michaś przytulający przyjaciół po prostu mnie ujął a Gabryś... cudne to po prostu Very Happy

Nevermore

Hmm... Wydaje mi się, że Raz aż tak bardzo nie złośliwił... Ale to moje prywatne odczucie.

37percent

Velve, no co ja mogę jeszcze dodać? Kochane jest maksymalnie Very Happy

. Razjel w twoim wykonaniu jest super; strasznie kryguje ale wiadomo, że jemu też jest miło i przyjemnie tak się wyściskać z kumplami. Rafałek - wiadomo, czołową fanką jesteś, więc dobrze go piszesz Very Happy

.

A to ściskanie powinni zakończyć gromadzką bitwą na poduchy XDD.

Ag

Tak do bitwy na poduchy Misiek pasuje idealnie, Rafałek ujdzie, to Razjela i Gabrysia biorących w tym udział nie kupuję XD

Nevermore

Chwila załamania. Ja Ci to mówię!

Velveten

Bo tak sobie pomyślałam - anioł też człowiek, nie może tak jechać na miłości Jasności, która na dodatek odeszła se gdzieś i nie wraca. Trzeba okazać sobie wsparcie, no. Nawet fizycznie, każdy tego potrzebuje czasami (tak raz na kilka tysiącleci...)

Ag

No i bardzo dobrze. Mi się tam podoba Wink

Nevermore

Mogliby tak częściej...

Ag

Wtedy nie robiłoby takiego wrażenia Wink

Velveten

O tak, zgadzam się. Tylko że skończyły mi się pomysły...Ja chyba głównie w czymś takim słodko-wspomnieniowym jestem dobra Sad

na myśl o czymś bardziej epickim opadają mi ręce

Nevermore

No mówiłam już! Czasy szkolne zróbcie!

Velveten

Ale oni nie chodzili do szkoły...znaczy, ja wątpię, czy chodzili. Ciekawe, że od razu mieli swoje moce itede (o Rafciu mówię) i wiedzieli co mają robić. Ułatwiono im życie poprzez stworzenie ich odpowiednimi do tego, co mają robić Very Happy

Nevermore

Wiem, że nie chodzili. Ale gdyby tak ich osadzić w odrobinę innych realiach...

Aisha

Jeeeeej, jakie piękne!!!!! anioł 2

I bardzo, ale to BARDZO dziękuje za Misiałka!!!!!! serce

Nareszcie trochę go więcej, ba, jest bohaterem sceny....
Mmmmm.....
A poza tym, jak dla mnie, kawałek dobrego, sympatycznego tekstu Smile

Velveten

Chyba pozostanie mi pisac ku pokrzepieniu serc. Bardzo wielkie dzeki Very Happy

Nevermore

I tak trzymaj! Są jak do rany przyłóż.

Kruk_Śmierci

bardzo sympatyczny tekst : ) szkoda, że w Zbieraczu nie uraczono nas rozmową między Michałem, a resztą. chociaż jak teraz przeczytałam ów tekścik, to naszła mnie myśl, że Michał nie ma szczęścia do walk. w Siewcy, był przerażony po walce z Lampką, teraz z Daimonem. Biedny chłopaczek XD

Marcina

Cudne, Velve. Ja lubię fluff.
Mania Razjela, żeby zachować "to" w tajemnicy (i hasło: "Nikomu nie powiem") - piękne. I ten Rafał, taki "przytulaśny". Nie wiem czy wybaczyli by tak łatwo Michałowi, ale może - właśnie dlatego, że nie był sobą?
Podoba mi się to pojednanie. Słodkie, owszem, ale takie... kochane, no Very Happy